Σεπτεμβριος 11..

Ηταν μεσημέρι, οταν μου τηλεφώνησε η γυναίκα μου για να μου πει τα συμβάντα -που ακόμη εκείνες τις στιγμές ηταν λιγάκι εως πολύ συγκεχυμένα - και είχα ανατριχιάσει μην μπορώντας να το πιστέψω..Βλέπετε δεν είχε περάσει ούτε μήνας που μαζί με όλους τους καλούς μας φίλους είμασταν στα Windows of the World (ο τελευταίος όροφος ενός απο τους δίδυμους) για φαγητό! Είχαμε νοιώσει περίεργα για το τι ο άνθρωπος μπορεί να κατασκευάσει, είχαμε νοιώσει περίεργα που βλέπαμε κάτω τα αυτοκίνητα σαν μυρμηγκάκια, είχαμε (τουλάχιστον εγώ) νοιώσει περίεργα περπατώντας σε αυτό τον όροφο. Το αρχικό αίσθημα ήταν ανασφάλεια για το αν θα συνέχιζες να πατάς εκεί που πατάς και στα επόμενα 5 λεπτά.. ένοιωθες να κουνιέσαι...
Και δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι εκείνο το πρωϊνό ένοιωσαν οτι δεν πρόκειται να ξαναπατήσουν...
Δεν θα προσπαθήσω να δείξω οτι εχω εξετάσει και εχω αναλύσει τους λόγους και τις αιτίες για αυτή την πράξη που συγκλόνισε όλη την ανθρωπότητα, απλά υπάρχουν αρκετές φορές, ιδίως οταν με την κολλητή παρεά λέμε οτι το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν ανεπανάληπτο για όλες τις ωραίες στιγμές που έιχαμε περάσει, που αναρωτιέμαι γιατί???