Οι Άγγλοι χούλιγκαν....

Μολις το έλαβα απο ένα φίλο και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας!!




"It’s only on loan, it’s only on loooooooooan, in ancient Greece, we’ll bring it back hoοοοοοome"... Τα τύμπανά μου κόντεψαν να σπάσουν από το τραγούδι του τύπου δίπλα μου με την κόκκινη μπλούζα, τα κοκκινισμένα μάγουλα και το κουτάκι της μπύρας στο χέρι. Πάνω που ησύχαζε λίγο αυτός, άρχιζε ένας από αριστερά μου… "Oh when the Reds, go marching in, oh when the Reds go marching in"…Οξοφωνή κι αυτός με όλο το του το είναι… Μπροστά οι ασπίδες των αστυνομικών, λίγο πριν τον πρώτο έλεγχο…

Τώρα είναι που άμα αρχίσουν να σπρώχνουν δεν με σώνει τίποτα, σκέφτηκα. Αυθόρμητα. Πλησίασαν όλα αυτά τα κόκκινα μάγουλα, οι κόκκινες φανέλες τους αστυνομικούς. Αυτοί αμέσως σήκωσαν τις ασπίδες. Αυθόρμητα. Αλλιώς μαθημένοι κι αυτοί. Αμέσως οι κόκκινοι έκαναν πίσω. Και προσπάθησαν να καταλάβουν ποια είναι η διαδικασία, πώς θα περάσουν μέσα.

Κάπου κάπου άνοιγαν οι ασπίδες. Πέντε από εδώ, πέντε από εκεί, πέντε παρακάτω, να πλησιάσουν προς τον έλεγχο εισιτηρίων και την πρώτη σωματική έρευνα. Χωρίς διαδικασία όμως. Οποιος αστυνομικός έβλεπε λίγο λάσκα, άνοιγε την ασπίδα. Αρχισαν να μαζεύονται και Ελληνες γύρω και να γκρινιάζουν στους αστυνομικούς. «Αντε, θα χάσουμε το ματς», «ρε παιδιά είμαστε στριμωγμένοι, ανοίξτε» και τέτοια. Οι κόκκινοι ούτε κουβέντα.

Κάποια στιγμή ανοίγει η ασπίδα σχεδόν μπροστά μου. Αυθόρμητη η κίνηση να… πιέσω προς το σημείο, να περάσουμε. Ο τύπος μπροστά μου, ένας Ιρλανδός, μου κάνει χώρο. "Ok, ok, pass"… Δίπλα του κάποιοι άλλοι ανοίγουν να περάσω… Σου λέει, για να σπρώχνει αυτός κάποιο λόγο θα έχει… Πετάγεται ένας δίπλα του… «Ok, mate, it’s no big hurry"… Ενα παιδάκι, θα’ ναι δεν θα’ ναι 20 χρονών. Ενοχλείται από το σπρώξιμο. Δεν έχει μάθει έτσι. Ανοίγεται μπροστά μου ένας μικρός διάδρομος μέχρι την ασπίδα. Αυθόρμητη και πάλι η αντίδραση, να καταλάβω το χώρο και να περάσω… Πίσω μου οι κόκκινοι δεν σπρώχνουν. Περιμένουν τη σειρά τους.

Αισθάνομαι ντροπιασμένος. Κοίτα να δεις, αυτοί που τους λέμε χούλιγκαν δεν σπρώχνουν. Εμείς τα γαϊδούρια είμαστε που σπρώχνουμε… Το ξεπερνάω, βρίσκω τη θύρα, κάθομαι ανάμεσα σε μια κόκκινη θάλασσα. Η Κική μου λέει να τη βγάλω φωτογραφία και ξαφνικά νιώθω ένα χέρι στον ώμο μου… Ενας μαυρούκος με κόκκινη φανέλα. "Let me take the picture, so you can be together"… Bγάζουμε τη φωτογραφία αγκαλιά και πιάνουμε κουβέντα. "It’s funny, I’m coming from Liverpool but my name is Milan". Κόκκαλο εγώ. Μίλαν; «Ναι, είναι ινδικό όνομα», μου λέει. Χωρίς να το ζητήσω λοιπόν από κανέναν έβγαλα και φωτογραφία… Με Ελληνες στην εξέδρα τουλάχιστον θα το ζήταγα…

Βγαίνει η Λίβερπουλ. Τελευταίος ο Μπενίτεθ. Πανζουρλισμός. "Rafa, Rafael, Rafael Benitez" όλη η εξέδρα. Ο Μίλαν η απόλυτη εικόνα της παγκοσμιοποίησης. Ενας γιος Ινδού μετανάστη να ζητωκραυγάζει υπέρ του Ισπανού προπονητή μιας βρετανικής ομάδας. Τα παιδιά με καμάρι τραγουδούν το "You’ ll never walk alone" με την ψυχή τους. Χειροκρότημα για όλους τους παίκτες. Τραγουδάκια για τους καλύτερους. Ως εδώ καλά. Τα βλέπουμε κι εδώ.

Αρχίζει το ματς. Τώρα νιώθω τι σημαίνει 12ος παίκτης. Ούτε βρισιές, ούτε τίποτα. Τραγούδι συνεχόμενο για την ομάδα, τους παίκτες, τον προπονητή. Χειροκρότημα σε κάθε φάση, ακόμη και στις τσαρουχιές. Επιβράβευση της προσπάθειας. Ούτε ένα κακό σχόλιο στα τσαφ. Μόνο λίγη γκρίνια για τον Ζέντεν, εδώ κι εκεί. Κάποιος πετάει ένα σχόλιο. Τίποτα παραπάνω. Ούτε γιούχα, ούτε καν αυτή η υποβόσκουσα μουρμούρα…

Στο 45 μπαίνει το γκολ της Μίλαν. Σιωπή για λίγα δευτερόλεπτα. Και μετά… "Li-ver-pool, Liverpool, Liverpool"… To βιολί τους αυτοί… Γι’ αυτό βρίσκονται εκεί, για να δώσουν κουράγιο, όχι να πανηγυρίσουν στο γκολ και να αποδοκιμάσουν στην ήττα. Ετσι κάνουν και στο δεύτερο ημίχρονο. Μέχρι το 2-0 έσπρωξαν όσο μπορούσαν… Κάθε φορά που ακουγόταν το ρυθμικό "Milan, Milan" από την άλλη πλευρά σφύριζαν, όχι για να αποδοκιμάσουν, αλλά για να μην πάρουν θάρρος οι αντίπαλοι… Και ξανά μανά "Liverpool, Liverpoοl"… Γίνεται το 1-2, θάρρος, φωνάζουν, σπρώχνουν, αλλά κάπου μέσα τους το ξέρουν. Δεν γίνονται θαύματα δύο φορές…

Το ματς λήγει. Λέω από μέσα μου «ωραία, τώρα θα αρχίσουν τα παράπονα, τόση ώρα περίμεναν κάτι και δεν ήλθε». Περίμενα κάπου να τα ρίξουν. Ενα παράπονο, κάτι, κάποιος να μιλήσει, βρε αδερφέ. Η έστω κάτι για την ομάδα. Και τι ακούω; "Rafa Benitez, Rafa Rafa Benitez, Xabi Alonso, Garcia…". Μα, δεν είμαστε καλά. Τον Μπενίτεζ που άργησε να βγάλει τον ανύπαρκτο τον Ζέντεν, τον Μπενίτεζ που ξέχασε τον Κράουτς στον πάγκο; Κι αυτοί τον αποθεώνουν; Μα, έχει και συνέχεια… "Steve Gerard, Gerard, he shoots it from forty yard"… Μα τον Τζέραρντ; Τι έκανε ρε ο Τζέραρντ, ο αρχηγός, υποτίθεται η κολώνα της ομάδας; Ούτε βαριεστημένο το σύνθημα, ούτε της παρηγοριάς… Με την καρδιά τους…

Οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ. Τα μεγάφωνα ανακοινώνουν ότι παίκτης του ματς ήταν ο Ιντζάγκι, αυτός που τους κάρφωσε τα δύο γκολ, ο πιο… μισητός από τους αντιπάλους. Περιμένω σιωπή στην καλύτερη περίπτωση, άντε και κανένα γιούχα. Τι ακούω; Αυθόρμητα όλοι παρατάνε το σύνθημα και χειροκροτάνε… Θερμά, όχι βαριεστημένα, όπως χειροκροτούσαν την ομάδα τους… Και λίγο αργότερα ξαναρχίζουν το τραγούδι, όταν η ομάδα τους παίρνει τα μετάλλια του ηττημένου… Και ξαναχειροκροτούν ζεστά τον Μαλντίνι που σηκώνει το κύπελλο… Και περιμένουν πότε θα έλθουν οι της Μίλαν από την πλευρά τους, μέσα στο πανηγύρι τους, να τους χειροκροτήσουν. Αυτούς που τους παίζανε μονότερμα και τους βάλανε το πρώτο γκολ από κωλοφαρδία…

Κοιτάζω γύρω μου, μπας και δω κανέναν οικογενειάρχη, κάποιον που να είναι οπαδός της Λίβερπουλ μεν, αλλά… κυριλάτος, να δικαιολογεί αυτή τη συμπεριφορά. Μπα, όλοι παιδιά είναι. Στα 20, 25, άντε 28 χρόνια τους. Και σιγά τους γιάπηδες. Υπάλληλοι ιδιωτικοί είναι, φοιτητές είναι, εργάτες είναι…

Εγώ τουλάχιστον πήρα πολλά μαθήματα. Και ένα είναι σίγουρο… Θα το σκεφτώ πολύ πριν αποκαλέσω τους Αγγλους οπαδούς «χούλιγκαν».



Δεν είναι μόνο το επίπεδο του αθλήματος που νοσεί στην Ελλάδα αλλά και η κουλτούρα μας!!!!